Nazywam się Ando Meritee. Urodziłem się w Estonii w 1974 roku. Zacząłem grać w renju w wieku 13 lat.

To zdjęcie zostało zrobione w 1996. To ja na tym zdjęciu.

W tym czasie miałem także różne inne hobby (jak szachy, etc.), lecz ostatecznie wybrałem renju jako moją ulubioną grę. Chociaż nie mieliśmy w tym czasie żadnych nauczycieli na wysokim poziomie, nasza grupa renju wciąż robiła całkiem ładne postępy, z powodu naszej ciężkiej i intensywnej pracy.
Mieliśmy możliwość uczyć się z gier silniejszych rosyjskich zawodników, gdy dostaliśmy książki z zapisami gier z Rosji. W tym czasie nie było elektronicznych zapisów gier w renju. Musiałem zrobić własną kartkową kartotekę z grami w renju i otwarciami. W głównej kartotece. było około 7000 kartek Wciąż mam ją w domu, chociaż nie używałem jej od ostatnich 8-9 lat, ponieważ jest to zbyt staroświeckie, porównując z nowoczesnymi możliwościami nauki renju.

W 1989 wziąłem udział w pierwszym poważnym turnieju poza Estonią. To było dla mnie duże wyzwanie. Pamiętam, że byłem na poziomie 2-go dana przed turniejem. Turniej odbył się w Nizhnym Novgorodzie (Rosja). Chociaż zacząłem dobrze i uzyskałem 4,5 punktu na 5, nie udało mi się to w drugiej części turnieju i spadłem na 7. miejsce. Ten turniej dał mi wiele motywacji do studiowania renju jeszcze poważniej, by stać się lepszym graczem.

Miałem szczęście znaleźć przyjaciela, Antsa Soosõrv’a, bardzo dobrego gracza renju. Trenowaliśmy dużo wspólnie i uczyliśmy od siebie nawzajem. To była z pewnością jedna z głównych przyczyn naszego postępu. Razem z nim uczestniczyłem w tak wielu turniejach, w tak wielu państwach. Jego sposób myślenia był bardzo podobny do mojego i to pomogło nam rozumieć i uczyć się renju. Ants był nauczycielem renju w Estonii przez ostatnie 8 lat. Gdybym go nie poznał, prawdopodobnie nie zaszedłbym w mojej karierze renju tak daleko.

W 1989 odbyły się pierwsze Mistrzostwa Świata, rozgrywane w Japonii. Legendarny japoński mistrz, Shigeru Nakamura, pewnie zdobył tytuł Mistrza Świata, wygrywając 8 gier i jedną remisując. Światowej klasy poziom wydawał się być tak daleko i tak nieosiągalny dla Antsa i dla mnie. Mogliśmy jedynie podziwiać tych graczy i uczyć się z ich gier. Ponieważ w tym czasie nie było internetu, wszelka wymiana informacji następowała bardzo powoli. Bardzo chcieliśmy otrzymać kopie zapisów gier z Mistrzostw Świata i w końcu je dostaliśmy (szybciej niż się spodziewaliśmy). Byliśmy naprawdę szczęśliwi i podekscytowani.

Pierwszy duży sukces przyszedł w 1990 roku w Leningradzkim Turnieju Noworocznym. To był międzynarodowy turniej na bardzo wysokim poziomie, w którym udział wzięli najlepsi rosyjscy gracze, a także wysokiej klasy gracze z Japonii oraz Szwecji. Dzieliłem miejsca 4-5 z Mihailem Kozhinem i otrzymałem tytuł 6 dan. Miałem wtedy 15 lat i miałem szansę zagrać z wielkim japońskim mistrzem, Yoshimim Hayakawą (9 dan) w drugiej rundzie turnieju. Przegrałem grę po około 50, czy 60 ruchach. Po tej grze Hayakawa odpowiedział przedstawicielom Rosji (ZSSR) na pytanie o mojej sile:
„Jest bardzo młody i gra całkiem dobrze, lecz nie widzi jeszcze całej planszy.”

To była gra między Hayakawą a mną w 1990.

Ci sami gracze spotkali się 9 lat później w Szwecji.

Mistrzostwa Świata w renju są rozgrywane co dwa lata. Na przełomie lipca i sierpnia 1991 MŚ odbyły się w Moskwie. Nie dostałem się na nie z powodu kiepskiej gry w turnieju kwalifikacyjnym w ZSSR w marcu 1991. Oczywiście Shigeru Nakamura wygrał wtedy znowu bardzo pewnie wszystkie gry, poza dwoma zremisowanymi. Grałem w Międzynarodowym Otwartym Turnieju, który miał miejsce w tym samym czasie co finały Mistrzostw Świata. Wygrałem ten turniej, szczęśliwie pokonując Hayakawę, będąc w sytuacji pewnej przegranej. Trzy tygodnie później (23 sierpnia 1991), ZSSR rozpadło się i odtąd reprezentowałem mój kraj (Estonię) we wszystkich turniejach międzynarodowych.

Moja pierwsza podróż poza dawny ZSSR – do Japonii, miała miejsce w październiku 1991 roku. Dołączyłem do delegacji rosyjskiej, by wziąć udział w Otwartym Turnieju w Tokio. Jestem wdzięczny Rosyjskiemu Stowarzyszeniu Renju, które umożliwiło mi wtedy podróż. To dało mi dużą szansę nabycia doświadczenia, przede wszystkim dzięki grom z silnymi japońskimi graczami. Wiele osób oczekiwało po mnie dobrego występu podczas Tokio Open, lecz poniosłem porażkę w ostatniej grze i straciłem szansę na drugie miejsce. Przegrałem bardzo pechowo, mając problem z czasem pod koniec gry, stawiałem ruchy bardzo szybko i w pewnym momencie po prostu zapomniałem zablokować czwórki mojego przeciwnika (Myoshi). Takie żenujące. Zdobyłem 8. miejsce i dobrą lekcję.

Tokio Open 1991. W przerwie pomiędzy rundami, gracze reklasowali się i analizowali gry. Nakamura był za mną (chociaż nie widać go dobrze na tym zdjęciu). To był moment, w którym miałem szansę analizować razem z nim, lecz jeszcze nie miałem szansy zagrać przeciwko niemu.

Rok 1993 i znowu Mistrzostwa Świata, tym razem w Arjeplog, Szwecja. Z jakiegoś powodu Nakamura nie przyjechał wtedy do Szwecji. Wiele osób miało nadzieję że przyjedzie i dobrze zagra. Jednakże nie przyjechał, więc tytuł Mistrza musiał otrzymać ktoś inny. Hideki Nara (8dan) i Kazuto Hasegawa (9 dan) byli głównymi faworytami do tytułu mistrza. Wtedy już dostałem się do finałów Mistrzostw Świata, przechodząc Międzynarodowy Turniej Kwalifikacyjny dwa dni przed rozpoczęciem finałów.

Trochę szczęścia, trochę optymizmu, trochę ciężkiej pracy i poświęcenia - te cechy przywiodły mnie do tytułu Mistrza Świata. Zostałem Mistrzem Świata w 1993 roku. Nie miałem jednak szansy zagrać przeciwko wielkiemu Nakamurze, ponieważ nie był obecny. Tym samym większość osób nadal uważało za numer 1 Nakamurę. Nawiązując do formuły kwalifikacyjnej w byłym ZSSR, zdobyłem w tym turnieju 9 dan.

W 1995 roku Mistrzostwa Świata odbyły się w moim rodzinnym mieście (Tallin, Estonia). Zająłem 2. miejsce. Nie grałem dobrze, ale miejsce nie było złe, biorąc pod uwagę mój słaby występ. Norihiko Kawamura (Japonia, 9 dan) zdobył wtedy tytuł Mistrza Świata. Nakamura nie pojawił się.

To zdjęcie zostało zrobione w Tallinie w 1995 roku. Można na nim zobaczyć Kawamurę, mnie i Hasegawę.

W 1997 roku, Mistrzostwa Świata odbyły się w Sankt-Petersburgu, w Rosji. Znowu zająłem drugie miejsce. Zwyciężył Kazuto Hasegawa (Japonia, 9 dan). Nakamura znowu się nie pojawił. Powiedziano nam, że Nakamura nie lubi podróżować zagranicę i dlatego nie przyjechał.

Zarówno w 1995, jak i w 1997 roku, grałem poniżej swojego poziomu, podejmowałem złe decyzje i grałem nieostrożnie. Ciężko pracowałem i w 1999 roku na Mistrzostwach Świata (Beijing, Chiny) grałem z nową koncepcją - spokojnie i bez głupiego ryzyka. Nie wybierałem ryzykownych otwarć, a skupiłem się na wygrywaniu z przeciwnikami przy tych wyrównanych. Zdobyłem tytuł Mistrza Świata w 1999 roku bardzo pewnie, wygrywając 9 gier, 1 remisując i 1 przegrywając. To był już drugi tytuł w mojej karierze. Gdy porównam tytuły, z 1993 i 1999 roku, ten pierwszy był bardziej impulsywny, szczęśliwy, ryzykowny, optymistyczny, romantyczny. Drugi natomiast był dojrzały, spokojny, ostrożny, pragmatyczny, pełen mocy.

Estońska delegacja w Pekinie w 1999 roku, po ceremonii zakończenia Mistrzostw Świata.

To puchar Mistrza Świata. W tle są także moje stare puchary.

W listopadzie 1999 roku, Japońska Federacja Renju zorganizowała pojedynek renju pomiędzy Shigeru Nakamurą a mną. Odbył się on w Kyoto, w Japonii. Graliśmy 6 gier. To był pierwszy raz w moim życiu, kiedy mogłem zagrać z legendarnym Shigeru Nakamurą. Przegrałem pierwszą grę, wygrałem dwie kolejne i zremisowałem ostanie trzy. Wynik pojedynku: Meritee - Nakamura, 3,5 : 2,5
To był bardzo interesujący i trudny (zarówno fizycznie jak i mentalnie) pojedynek. Jedna gra trwała około 4-5 godzin. Graliśmy 2 gry każdego dnia. Chociaż wygrałem pojedynek, myślę że gdybym zagrał z nim jeszcze raz, wynik mógłby być inny i równie dobrze mógłbym przegrać.

Po tym pojedynku, zgodnie z moim planem, poleciałem na Tajwan. Przybyłem uczyć tam renju i do tej pory tam jestem. Jednym z moich sposobów nauczania jest Online Renju Class, gdzie regularnie odbywały się lekcje na serwerze 5lin. Jako że 5lin jest (tymczasowo) nieczynny, uczę renju na Playsite.

Napisał: Ando Meritee. Tłumaczenie: Jerzy Łękowski.